Ενούρηση

Συνήθως, συναντάμε στον ρυθμό νύκτας – ημέρας την νυκτερινή ενούρηση και την ημερόβια που συνδέεται με επιτακτικές ουρήσεις ή και τις δύο. Έτσι, ανάλογα και με την συχνότητα μιλάμε για καθημερινή ενούρηση, για ακανόνιστη και ατέρμονη (ενούρηση με μεταβατικές περιόδους που έχουν μεγάλα διαστήματα δευτερολέπτων η μία μέχρι την άλλη).

Πρόκειται για ένα συχνό φαινόμενο, που αφορά το 10 –15% των παιδιών και συναντάμε 2 αγόρια για 1 κορίτσι.

Σε κάθε περίπτωση, συνίσταται η ιατρική άποψη του παιδιάτρου ο οποίος θα εξαιρέσει κάθε οργανικότητα στην ενούρηση που συναντάται στο παιδί σας.

Όσον αφορά τους ψυχολογικούς παράγοντες που ενισχύουν μία τέτοια συμπεριφορά εν συνεχεία, θα πρέπει να σκεφτείτε τι θα μπορούσε να έχει συμβεί την περίοδο εμφάνισης της ενούρησης και την περίοδο που εξαφανίστηκε μία τέτοια συμπεριφορά για να μπορέσετε και να καταλάβετε αλλά και να βοηθήσετε το παιδί σας : ο χωρισμός των γονέων, η γέννηση ενός μικρότερου παιδιού, η αρχή του σχολείου, και συναισθήματα που συνδέονται με διάφορα γεγονότα.

Θεραπεία

Πολλά πράγματα σχετικά με τη θεραπεία θα μπορούσαμε να αναφέρουμε σε αυτό το σημείο αλλά θα προσπαθήσουμε να τα βάλουμε σε μία «σχετική» σειρά.

Στην αρχή, θα πρέπει να αξιολογήσουμε τις αντιδράσεις του παιδιού στο πρόβλημά του, στη ψυχική ανάπτυξή του και στις οικογενειακές σχέσεις. Μερικές φορές, η επικεντρωμένη προσοχή ενός ενήλικα ή του ίδιου του γονιού στο παιδί μπορεί να έχει ανέλπιστα θεραπευτικά αποτελέσματα.

Εκπαιδευτικές απλές μέθοδοι και επιθυμητές αλλαγές στη συμπεριφορά συζητιούνται με τους γονείς και το παιδί. Νυχτερινό ξύπνημα μετά τα μεσάνυχτα, μείωση λήψης υγρών μετά τις 5-7 το απόγευμα μπορούν να αποβούν χρήσιμα. Οι συνθήκες που κοιμάται το παιδί μπορούν να μελετηθούν έτσι ώστε να παρέχουν ηρεμία και ένα αίσθημα ασφάλειας στο παιδί. Είναι σημαντικό να αισθάνεται το ίδιο το παιδί υπεύθυνο για ένα κομμάτι, μέρος της θεραπείας του, και όταν του το επιτρέψει η ηλικία του, του προτείνουμε να σημειώνει καθημερινά τις αποτυχίες και τις επιτυχίες του.

Ενκόπρηση

Η ενκόπρηση ορίζεται σαν την επαναλαμβανόμενη έκκριση κοπράνων, θελημένα ή μη, σε μη κατάλληλες συνθήκες, και σε ηλικία η οποία υπερβαίνει τα 3 έτη. Συναντάμε 4 αγόρια για 1 κορίτσι και 1 παιδί στα 100 παρουσιάζει αυτό το πρόβλημα.

Πρέπει να πούμε ότι υπάρχει σχεδόν πάντα ένας σχετικός βαθμός συγκράτησης ‘ η συχνότητα η πιο συνηθισμένη χαρακτηρίζεται από μία περίοδο δυσκοιλιότητας – το παιδί λερώνεται με μερικές εκκρίσεις – και μετά από κάποιες μέρες ακολουθεί ένα επώδυνο ξέσπασμα με σκληρά κόπρανα.

Το ξεκίνημα συμπίπτει μερικές φορές με έντονο άγχος: νοσηλεία, αποχωρισμός, γέννηση στην οικογένεια. Αλλά σε αυτές τις περιπτώσεις όπου δείχνει να προκλήθηκε από ένα τέτοιο λόγο, το πρόβλημα μειώνεται σχετικά γρήγορα.

Το παιδί που «τα κάνει πάνω του», παρουσιάζεται ντροπαλό, προσπαθεί να κρύψει τα λερωμένα βρακάκια του, ανέχεται τους σαρκασμούς και τις κοροϊδίες των συμμαθητών του και τις τιμωρίες των γονέων του. Αισθάνεται ταπεινωμένο, δυστυχισμένο και βρίσκεται σε μία κατάσταση μελαγχολίας (η επιλογή του παιδιού να συγκρατεί τα κόπρανα του είναι αυτή της αυτοϊκανοποίησης και της φυγής του πόνου που προκαλούν τα άγχη του να χάσεις το αντικείμενο).

Θεραπεία

Σίγουρα, και όπως το ανέφερα και προηγουμένως ο γονιός θα πρέπει να ζητήσει τη γνώμη του παιδιάτρου του και για να παραχθεί στο παιδί η κατάλληλη ιατρική αγωγή – προτιμώντας τη λήψη φαρμάκων από το στόμα. Περιλαμβάνονται επίσης και συμβουλές υγιεινής που δίνονται στους γονείς με την παρουσία του παιδιού.

Στην περίπτωση που το σύμπτωμα είναι αντιδραστικό σε κάποιο γεγονός και κάνει το παιδί να παλινδρομήσει συνέπεια αγχωτικών γεγονότων, η παιδιατρική περίθαλψη και η απασχόληση των γονιών επιτρέπουν τις περισσότερες φορές μία ανάκαμψη του προβλήματος χωρίς περαιτέρω παρεμβάσεις.

Μία ψυχοθεραπεία ενδείκνυται, όταν άγχη του παιδιού σχετικά με την απώλεια και τον αποχωρισμό επιμένουν και τα οποία έχουν άμεση σχέση με τη σχέση του παιδιού και της οικογένειας αλλά προπάντων της μητέρας. Έτσι, μία σύντομη ψυχοθεραπεία μητέρας – παιδιού μπορεί να αποδειχθεί ικανοποιητική.